[massagewarsaw]

Czy postawa jest czymś istotnym w kontekście terapii pacjenta? Czy powinna być wyznacznikiem działań podejmowanych przez terapeutę? Ciekaw jestem co o tym sądzicie. Dla mnie temat jest nieco śliski, bo znam terapeutów, którzy są mocno skrajni w tej kwestii. Jedni prostowaliby wszystkie nieprawidłowości w ciele pacjenta, inni totalnie nie są zainteresowani kwestią postawy ciała. Ja stoję po środku tego sporu i dziś pokaże Wam mój punkt widzenia.

Przychodzi pacjent do terapeuty i od progu krzyczy przerażony, że ma lordozę! Terapeuta skonsternowany, już się zastanawia jak pacjentowi wytłumaczyć, że posiadanie lordozy jest całkiem zdrową rzeczą i że najlepiej to jakby miał nawet dwie lordozy i dwie kifozy. Często się z tym spotykacie?

U mnie to norma, ale nasi biedni pacjenci są tutaj najmniej winni, bo to zazwyczaj ortopedzi sprzedają im takie ciekawe smaczki, że plecy bolą, bo się Pani garbi, a Pana boli kolano, bo koślawe jest w cholerkę. Ja nie twierdzę, że nie, ale gdzie jest przyczyna tego wszystkiego, może warto w tej sytuacji przyjrzeć się pacjentowi z pewnej odległości, gdzie widoczny jest od stóp do głowy, a nie w określonym jedynie, bolesnym odcinku ciała.

Taka perspektywa pozwala zauważyć więcej. Pozwala odnieść dolegliwości pacjenta do ogólnego wzorca postawy, który jest kluczowy dla dalszego badania i terapii. I właśnie tutaj jest moje stanowisko. Ja nie badam pacjenta o ile stopni spłyciła mu się lordoza lędźwiowa, albo ile wynosi kąt Q. Ja biorę pod uwagę ewentualne odchylenia, odnosząc je do globalnego wzorca napięć. Staram się w tym wszystkim określić obszar kluczowy dla rozwoju dolegliwości pacjenta i sprawdzam jak uwolnienie tego obszaru przenosi się na wzorzec całościowy. Może posłużmy się tutaj przykładem.

Określmy sobie jak wygląda prawidłowy wzorzec postawy i jak odstępstwa od tej prawidłowości wpływają na konkretne okolice.

Podczas obserwacji i analizy postawy powinniśmy zwrócić uwagę na dwa istotne aspekty. Pierwszym z nich jest przenoszenie ciężaru ciała przez kość krzyżową na oba stawy biodrowe.

Determinuje to sposób ustawienia miednicy w odniesieniu do całego kręgosłupa lędźwiowego oraz kończyn dolnych. Drugim kluczowym aspektem jest środek ciężkości w ustawieniu głowy. Horyzontalne ustawienie gałek ocznych jest dla organizmu priorytetem, stąd często spotykamy dysbalans w obrębie połączenia czaszki z szyją czy szyi z tułowiem, jako adaptacyjny wzorzec przystosowania.

Na podstawie powyższej obserwacji możemy wyróżnić trzy podstawowe wzorce postawy:

Wzorzec prawidłowy

Prawidłowy wzorzec postawy charakteryzuje się tym, że linia środka ciężkości przebiega od otworu słuchowego zewnętrznego przez wyrostek barkowy, następnie przez trzon L3, krętarz większy kości udowej i dalej schodzi w dół nieco do przodu od kostki bocznej.

Wzorzec przedni

Najczęściej spotykany wzorzec. Linia środka ciężkości przebiega w dół przed trzecim kręgiem lędźwiowym, stawami biodrowymi, osią poprzeczną stawu kolanowego aż do przodostopia.

Ciało jest pochylone do przodu, co w konsekwencji prowadzi do reakcji kompensacyjnej w obrębie stawów kolanowych, które reagują przeprostem. Tułów opiera się na przodostopiu, stawy biodrowe ustawiają się w pozycji zgięciowej, a miednica ma tendencję do przodopochylenia. Krzywizny kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego pogłębiają się. Prowadzi to do wzmożonego napięcia w rejonie przejścia piersiowo-lędźwiowego i stawach krzyżowo-biodrowych.

Pomiędzy jamą brzuszną a klatką piersiową dochodzi do zaburzenia gradientu ciśnień. Przepona ustawia się w pozycji wdechowej, a narządy wewnętrzne mają tendencję do ptozy (opadania). Taśma mięśniowo-powięziowa tylna utrzymuje ten wzorzec napięciowy.

Wzorzec tylny

Linia środka ciężkości przebiega do tyłu od stawów biodrowych i kolanowych, kończąc się w obrębie najniższego punktu kości piętowej. Ciało jest pochylone do tyłu, co skutkuje zgięciem w stawach kolanowych, wyprostem w stawach biodrowych i tendencją miednicy do tyłopochylenia.

Krzywizny kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego wypłaszczają się. Prowadzi to do naprężeń w rejonie stawów krzyżowo-biodrowych oraz przejścia szyjno-piersiowego. Przepona ustawia się wydechowo. Ten wzorzec utrzymywany jest przez przednią taśmę mięśniowo-powięziową.

Co te informacje mogą nam powiedzieć? Otóż mogą nam wskazać, która płaszczyzna lub który obszar są kluczowe dla aktualnego stanu pacjenta. Dostajemy przy tym wskazówkę, gdzie szukać problemu, w którym miejscu zacząć pracować, jakie techniki zastosować. To bardzo dużo informacji, istotnych dla stworzenia hipotezy diagnostycznej i budowania procesu terapeutycznego. Zacznijcie analizować pacjentów wg opisanych wzorców i dajcie znać jakie wnioski się nasunęły. Chętnie wysłucham Waszych przemyśleń na ten temat.

z fizjopassion.pl