[administrator]

Słowo ergo wywodzi się z języka greckiego i oznacza działanie. Tak więc ergoterapia jest terapią przez podejmowanie różnego typu działań, opierających się na wiedzy medycznej, socjalnej i rzemieślniczej. Stosuje się ją przy zaburzeniach ruchowych, czuciowych, przewodzenia nerwowego i psychicznych. Daje możliwość podtrzymania zdolności motorycznych, przywrócenia utraconych funkcji, jak również ma ogromny wpływ na uzyskanie większej sprawności. Ergoterapia towarzyszy, wspiera i uzdolnia ludzi w każdym wieku. Ludzi, którzy mają trudności w wykonywaniu codziennych czynności, którzy nie radzą sobie ze swoimi ograniczeniami i muszą liczyć na pomoc osób drugich. Opiera się głównie na wiedzy medycznej, socjalnej i rzemieślniczej. Stosuje się ją przy zaburzeniach ruchowych, czuciowych, przewodzenia nerwowego i psychicznych...

To tylko fragmenty artykułu. Tutaj cały artykuł pt: Ergoterapia

[massagewarsaw]

z tego samego bloga:

ERGOTERAPIA – WIĘCEJ NIŻ TERAPIA ZAJĘCIOWA

Bardzo często ergoterapia definiowana jest jako “leczenie pracą”, co może wprowadzać w błąd. Techniki stosowane w ergoterapii zawierają elementy różnych terapii w tym arteterapii, muzykoterapii, terapii zajęciowej czy rehabilitacji funkcjonalnej. Przenikają się wzajemnie i są stosowane w proporcjach zależnych od stanu pacjenta i jego potrzeb terapeutycznych.

Wszystkie te działania oparte są na wiedzy medycznej, psychologicznej, socjalnej i rzemieślniczej. Ergoterapia nie jest także leczeniem wyłącznie przez zajęcia plastyczne, chociaż często jest tak kojarzona. Jest ważnym środkiem leczniczym prowadzącym do rekonwalescencji chorych i niepełnosprawnych, jest formą terapii, która dzięki różnorodności metod i materiałów terapeutycznych pozwala chorym nauczyć się jak największej samodzielności, niezależności i aktywności, a także usprawnia ich.

Ujednolicona przez światowe organizacje definicja ergoterapii to działanie poprzez zajęcie (aktywność) wspierające zdrowie i dobre samopoczucie chorych, którzy mają trudności z wykonywaniem codziennych czynności. Wiele trudności przysparza im np. wstawanie z łóżka, poruszanie się, przygotowanie i spożywanie posiłków, jak również ubieranie się czy pisanie.

Cały dzień to dla nich zmaganie się z czasem i z własnymi możliwościami. Dlatego też głównym celem ergoterapii jest wspieranie chorych w podejmowaniu aktywności i umożliwienie im czynnego udziału w codziennym życiu.

Jednym z założeń ergoterapii jest nauka samodzielności i samowystarczalności. Ergoterapeuci uczą, jak radzić sobie z codziennymi trudnościami. Często z tymi najprostszymi: jak się ubrać, jak umyć zęby, jak trzymać kubek czy szklankę z herbatą. Pokazują, jak wykonywać te czynności, by były prostsze, by chory mógł być samodzielny.

Bywa, że niezbędne są specjalne pomoce, oprzyrządowanie ułatwiające albo umożliwiające wykonywanie codziennych, życiowych czynności. Terapia polega na akceptacji przez chorego i jego otoczenie niesprawności i taką organizację życia, która nie jest uciążliwa dla osób zdrowych i zapewnia w miarę normalne funkcjonowanie chorego.

Ergoterapeuci posiadają wykształcenie i wszechstronną wiedzę pozwalającą im pracować indywidualnie lub z grupami ludzi, biorąc pod uwagę stan ich zdrowia, ograniczenia funkcji fizycznych i czynnościowych.

Zajęcia ergoterapeutyczne w placówkach prowadzi się zwykle przy współpracy całego zespołu specjalistów, takich jak lekarze, rehabilitanci, logopedzi, psychologowie, tak by osiągnąć możliwe jak najlepsze wyniki w poprawie stanu ogólnego – zarówno psychicznego, jak i fizycznego. Uwzględniając indywidualne potrzeby i biorąc pod uwagę obraz choroby czy też niepełnosprawności, dobiera się odpowiednie środki leczenia ergoterapeutycznego.

BLIŻEJ PACJENTA

Obecnie w Polsce terapia zajęciowa jest stosowana głównie na oddziałach psychiatrii i w domach pomocy społecznej. Pojawia się na nielicznych oddziałach neurologicznych i ortopedycznych. Wynika to z różnic, jakie istnieją w postrzeganiu ergoterapii i terapii zajęciowej. W wielu krajach Europy ergoterapia/terapia zajęciowa dawno już zawitała na stałe na szpitalnych oddziałach ortopedii, pediatrii, czy geriatrii.

Terapeuci mogą uczestniczyć w kursach i szkoleniach z zakresu rehabilitacji tak, aby móc wszechstronnie wykorzystywać swoją wiedzę w pracy z podopiecznymi. Ergoterapeuci w swojej pracy z powodzeniem wykorzystują metody takie jak Affolter, PNF, Bobath.

W Polsce, w szkoleniach z zakresu rehabilitacji czy neurologii mogą uczestniczyć tylko fizjoterapeuci, pielęgniarki, lekarze. Patrząc na rozwój terapii zajęciowej na świecie, jesteśmy na początku tej drogi. Przed nami jeszcze wiele sporów na temat nazewnictwa i dziedzin pracy terapeutów czy stosowanych technik w pracy z chorymi.

Niewątpliwie jednak już dzisiaj ergoterapia czy też terapia zajęciowa z powodzeniem powinna być stosowana w:

· klinikach i szpitalach o różnych specjalnościach, takich jak ortopedia, medycyna urazowa, interna, reumatologia, neurologia, geriatria, pediatria, psychiatria dzieci i młodzieży, psychiatria oraz psychosomatyka

· ośrodkach dla dzieci jak np. szkoły specjalne, przedszkola, schroniska oraz centra wczesnego leczenia

· ośrodkach geriatrycznych, jak np. w domach pogodnej starości i domach opieki społecznej oraz w klinikach dziennych

· ośrodkach rehabilitacji społecznej, medycznej i zawodowej oraz w warsztatach dla osób niepełnosprawnych

· opiece dochodzącej oraz w placówkach pomocy społecznej

· prywatnych gabinetach

· placówkach edukacyjnych

WSPIERANIE I PRZEŁAMYWANIE BARIER

Ergoterapia towarzyszy, wspiera, usprawnia i usamodzielnia ludzi w każdym wieku. Ludzi, którzy mają trudności w wykonywaniu codziennych czynności, którzy nie radzą sobie ze swoimi ograniczeniami i muszą liczyć na pomoc innych.

Często od swoich pacjentów słyszę, jak jest im ciężko i że nie mogą odnaleźć się w nowej rzeczywistości, która dotyka ich na skutek częściowej utraty sprawności. Na co dzień pracuję z seniorami i moją uwagę skupiam właśnie na ich problemach. Niektórzy z moich pacjentów mają wiele sił witalnych i wiele chcieliby jeszcze zrobić, niestety czują się ograniczeni przez swój wiek i stan fizyczny.

Ograniczenia te nie tylko budzą lęki, ale również prowadzą do bierności i poddania się w codziennym życiu. Seniorzy powoli wycofują się z czynnego życia społecznego, myśląc że nie są w stanie podołać codziennym wyzwaniom.

Zadaniem ergoterapeuty jest dostrzec wszelkie problemy osób dotkniętych ograniczeniami i pomóc w ich rozwiązaniu, zaopatrzyć chorego we wszystkie niezbędne pomoce i udzielić rad, które będą użyteczne w życiu pacjenta. Ma zachęcić do aktywnego powrotu do życia w środowisku społecznym i zawodowym pacjenta i pokazać że jest on w stanie zmierzyć się z tym, co jeszcze do niedawna wydawało się niemożliwe.

Ergoterapeuci motywują do działania i pomagają rozwiązywać problemy związane z codziennymi ograniczeniami. Mając do dyspozycji szeroki asortyment pomocy przydatnych w codziennym życiu, wspierają w przełamywaniu barier.

Organizują zajęcia indywidualne i grupowe podczas których wspólnie rozwiązywane są problemy. Prowadzą szkolenia, jak radzić sobie z codziennymi kłopotami, w których skład wchodzi między innymi rozwinięty trening samodzielności – trening prowadzenia domu, trening poruszania się po mieście i korzystania z komunikacji miejskiej, trening radzenia sobie na zakupach.

Niewiele osób wie, jak bardzo można ułatwić sobie wykonywanie codziennych czynności poprzez wykorzystanie pewnych porad lub przyrządów. Można np. nakładać skarpety przy pomocy specjalnego przyrządu tak, by nie trzeba było się schylać.

Korzystanie z łazienki można sobie ułatwić, wyposażając ją w szereg pomocy, takich jak np. maty antypoślizgowe czy poręcze, które sprawią, że nie będziemy się bać z niej korzystać. Po zastosowaniu pomocy i rad wszystkie te czynności można przećwiczyć pod okiem ergoterapeuty i samodzielnie wykorzystywać w codziennym życiu.

Ergoterapeuci organizują również warsztaty kuchenne, na których można nauczyć się przygotowywania posiłków i ich spożywania. Jedną z metod pracy ergoterapeutów są też warsztaty kreatywne, które rozwijają zdolności twórcze, kreatywne myślenie oraz ćwiczą m.in. motorykę dłoni.

POMOC W UZYSKANIU UTRACONEJ SPRAWNOŚCI

Celem ergoterapii jest takie leczenie dotkniętych niepełnosprawnością ludzi, aby spełnić ich potrzeby zawodowe i socjalne tak, by na nowo mogli brać aktywny udział w życiu w pełnym tego słowa znaczeniu.

Działania ergoterapeutyczne polegają na pomocy w odzyskiwaniu utraconej zdolności do wykonywania codziennych działań, zachęcaniu osoby dotkniętej do brania czynnego udziału w życiu społecznym oraz pokazaniu, że chory sam jest w stanie przeciwstawiać się codziennym trudnościom, że może sobie dobrze radzić i być niezależnym. Osoby otoczone opieką ergoterapeutyczną, są zmotywowane do działania.

Chcą rozwiązywać problemy, stawiać czoło trudnościom. Nabierają chęci do czynnego udziału w życiu i odzyskują wiarę w siebie i w swoje możliwości.

Zestaw ćwiczeń usprawniających powinien być dobrany przez terapeutę indywidualnie do potrzeb chorego i dostosowany do stopnia jego niesprawności. Do ćwiczeń wykonywanych w domu, a zalecanych do utrzymywania w sprawności np. rąk nie potrzeba specjalnych przyrządów. Wystarczy gąbka czy plastelina. Ściskając je w różny sposób, można ćwiczyć sprawność dłoni i palców. Można razem z wnukiem odbijać balon, czy turlać po stole piłki; układać wieże z drewnianych klocków.

W domu można wykonywać również ćwiczenia przy krześle, takie jak przysiady, chodzenie w miejscu z wysoko podniesionymi kolanami. Można również poukładać na podłodze pudełka i po prostu przez nie przechodzić. Niewiele osób wie, że np. dzięki zwykłej łyżce do butów chory może samodzielnie nie tylko założyć buty ale również je zdjąć. Można w prostszy sposób podciągnąć skarpetki, umyć stopy czy plecy.

Warto też zwrócić uwagę na fakt, że z wanny łatwiej jest wychodzić, kiedy jest jeszcze w niej woda; łatwiej się wtedy podnieść.

Takich prostych rozwiązań jest wiele więcej, ale trzeba je znać i wiedzieć kiedy, w jakich okolicznościach należy je stosować. W przypadku utraty sprawności zawsze bardzo ważne jest nie tylko kompleksowe leczenie, lecz także wspieranie chorego przez rodzinę i przyjaciół. Oczywiście z pomocą terapeutów czy grup wsparcia jest łatwiej.

Jednak każdy musi znaleźć w sobie siłę, by pokonywać codzienne trudności, strach czy bezsilność. Ważne jest, by się nie poddawać, starać się radzić z codziennością, nie rezygnować ze swoich pasji.

Marta Błoch Zagórny