[massagewarsaw]

Stabilizacja kręgosłupa, inaczej spondylodeza, jest procedurą chirurgiczną polegającą na zespoleniu sąsiednich kręgów za pomocą implantów tak, aby doszło do zrostu kostnego. Obecnie na rynku istnieje bardzo wiele wyspecjalizowanych implantów oraz narzędzi, które właściwie stosowane minimalizują ryzyko niepowodzenia.

Wskazania

Stabilizacja kręgosłupa w leczeniu choroby zwyrodnieniowej ma na celu zmniejszenie dolegliwości bólowych, zatem przy kwalifikacji do leczenia zasadniczym elementem obrazu chorobowego jest ból kręgosłupa. Stabilizację kręgosłupa stosuje się w także w leczeniu wielu innych schorzeń, jak kręgozmyk, urazy kręgosłupa oraz zmiany nowotworowe.

Zasada działania

Obecnie uznaje się, że ból kręgosłupa w chorobie zwyrodnieniowej powstaje przede wszystkim na skutek mechanicznego drażnienia zwyrodniałych dysków oraz stawów międzykręgowych.

Zatem celem wykonania stabilizacji kręgosłupa jest unieruchomienie sąsiednich segmentów tak, aby doszło pomiędzy nimi do zrostu kostnego. W kręgozmyku natomiast dochodzi do patologicznego przemieszczenia sąsiednich kręgów, w tym wypadku korekcja położenia kręgów i stabilizacja definitywnie leczy przyczynę dolegliwości. W przypadku urazów oraz nowotworów pacjenci kwalifikowani są indywidualnie.

Rodzaje stabilizacji

Stabilizacja tylno-boczna.

Historycznie pierwsza metoda, stosowana już od lat 30-tych ubiegłego stulecia. Polega na odsłonięciu kręgosłupa i obłożeniu tylno bocznej powierzchni wiórami kostnymi tak, aby doszło do wytworzenia zrostu. Obecnie najlepszym sposobem na unieruchomienie kręgów na czas tworzenia zrostu są śruby wkręcone do trzonów przez nasady łuków połączone prętami, wcześniej stosowano różnego rodzaju haki.

Główną wadą stabilizacji tylno-bocznej jest lokalizacja zrostu kostnego w tylnej części kręgosłupa, podczas gdy nawet do 80% siły ściskającej działającej na kręgi przenoszona jest przez położone z przodu trzonu. Dlatego z czasem wprowadzono tzw. stabilizację międzytrzonową.

Stabilizacja międzytrzonowa

Polega na wprowadzeniu w miejsce usuniętego dysku materiału, który powoduje zrost pomiędzy trzonami. Miarą powodzenia operacji jest odsetek zrostu kostnego u operowanych pacjentów. O ile w stabilizacji tylno-bocznej do zrostu dochodzi u 60-80% pacjentów, w przypadku stabilizacji międzytrzonowej wynosi on aż 90-99%. W zależności od dojścia do przestrzeni międzytrzonowej wyróżnia się następujące techniki:

- PLIF (ang. posterior lumbar interbody fusion, czyli tylna lędźwiowa stabilizacja międzytrzonowa). Dysk usuwany jest z dojścia "na wprost", po odsunięciu korzeni nerwowych na bok.
- TLIF (ang. transforaminal lumbar interbody fusion, czyli przezotworowa lędźwiowa stabilizacja międzytrzonowa). Dysk usuwany jest z dojścia bardziej bocznego,niewymagającego odsuwania korzeni nerwowych.
- ALIF (ang. anterior lumbar interbody fusion, czyli przednia lędźwiowa stabilizacja międzytrzonowa). Do dysku dochodzi się przez jamę brzuszną.
- XLIF (ang. extreme lateral lumbar interbody fusion, czyli ekstremalnie boczna lędźwiowa stabilizacja międzytrzonowa). Dojście z boku kręgosłupa, wymagające przejścia przez mięsień lędźwiowy bezpośrednio przylegający do kręgosłupa.