[massagewarsaw]

Zespół cieśni nadgarstka to skutek nienaturalnego wygięcia dłoni. Długa praca przy komputerze może być przyczyną ostrego bólu w nadgarstku. Nie czekaj, aż choroba się rozwinie, ćwicz. W zaawansowanym etapie choroby potrzebna będzie operacja.

Zaczyna się dość niewinnie. Bez wyraźnej przyczyny budzisz się w nocy z powodu dokuczliwego bólu, drętwienia i mrowienia rąk. Rano z trudem unosisz filiżankę z kawą czy talerzyk. Nie traktujesz jednak tej dolegliwości poważnie. Bierzesz tabletki przeciwbólowe i jakoś mija kolejny dzień. Kiedy wreszcie idziesz do lekarza, dowiadujesz się, że masz zespół cieśni nadgarstka.

PRZYCZYNY

Każda praca, która wymaga ciągłego powtarzania tych samych ruchów, szczególnie przy nadmiernym zgięciu lub wyprostowaniu nadgarstków, sprzyja występowaniu tego schorzenia.
W okolicy nadgarstka, po wewnętrznej stronie dłoni przebiega nerw pośrodkowy – nervus medianus. Jest dość ciasno umieszczony w kanale, który tworzą trzy kości nadgarstka i więzadło. Szczególne położenie nerwu powoduje, że może on być łatwo drażniony.

Na zespół cieśni nadgarstka zazwyczaj chorują osoby w średnim wieku. Częściej kobiety. U mężczyzn pojawia się on na skutek urazów mechanicznych, np. ciężkiej pracy fizycznej.

Ale choroba zagraża także sportowcom, którzy są narażeni na liczne urazy rąk. Może być również następstwem: blizn po ranach lub oparzeniach w okolicy nadgarstka oraz zapaleń, krwiaków i ganglionów (galaretowatych guzków rozrostowych tkanek miękkich na grzbiecie nadgarstka).

Najczęściej choroba pojawia się nagle i nie zdajemy sobie sprawy, że spowodowały ją liczne, codzienne i niezauważalne urazy. Wywołują one stan zapalny i obrzęk ścięgien, a to prowadzi do stopniowego zmniejszenia przestrzeni w kanale cieśni nadgarstka. Nerw jest coraz mocniej uciskany i odczuwamy ból. Wtedy właśnie występuje sztywność i obrzęk stawów nadgarstkowych, utrata siły oraz sprawności, szczególnie podczas wykonywania precyzyjnych ruchów i tak prostych czynności, np. jak zapinanie guzików. Silny ból może promieniować do łokcia, a nawet ramienia.

DIAGNOZA

Do rozpoznania zespołu cieśni nadgarstka ortopeda nie potrzebuje specjalistycznej aparatury. Może razem z pacjentem wykonać jeden z prostych testów, np. Tinela, który polega na delikatnym opukiwaniu nadgarstka. Podrażniony w ten sposób nerw pośrodkowy powoduje drętwienie palców ręki. Równie łatwo przeprowadzić test Phalena. Należy złączyć dłonie grzbietami, palce mają być zwrócone do klatki piersiowej, a nadgarstki maksymalnie zgięte.

Jeżeli po minucie odczujemy drętwienie, mrowienie lub ból – prawdopodobnie są one spowodowane uciskiem na nerw.

Można jeszcze wykorzystać aparat do mierzenia ciśnienia. Na nadgarstek zakładamy mankiet. Pompujemy go do 50 mm Hg i utrzymujemy to ciśnienie przez minutę. Ból lub drętwienie potwierdzą chorobę.

Gdyby specjalista miał wątpliwości, może zlecić EMG – elektromiografię, czyli badanie szybkości przewodzenia nerwu pośrodkowego. EMG pozwala precyzyjnie odróżnić zespół cieśni nadgarstka od innych chorób, które dają podobne objawy, np. polineuropatii.

OD LEKÓW, REHABILITACJI DO OPERACJI

Wynik leczenia prawie zawsze zależy od tego, kiedy zdecydujemy się iść do lekarza. Jeżeli choroba nie rozwinęła się zbytnio, mogą wystarczyć niesteroidowe leki przeciwzapalne. Pomocna jest również fizykoterapia, np. ultradźwięki, laser, krioterapia czy jonoforeza. Czasami konieczne jest unieruchomienie chorej ręki na kilka dni. Niestety, większość osób zgłasza się do lekarza, gdy choroba znacznie się rozwinęła, a dolegliwości utrudniają pracę i normalne funkcjonowanie. Wtedy konieczna jest operacja.

Zabieg nie należy do trudnych i kończy się pełnym sukcesem. Polega na przecięciu więzadła poprzecznego nadgarstka. Trzeba tu dodać, że operacja jest najpełniejszym i najbardziej skutecznym sposobem leczenia zespołu cieśni nadgarstka. Może być przeprowadzona w znieczuleniu miejscowym w ramach tzw. chirurgii jednego dnia.

Pacjent zgłasza się w umówionym terminie na zabieg, a po nim wraca do domu. W szpitalach, które dysponują odpowiednią aparaturą, operuje się za pomocą endoskopu. Dzięki temu blizna pooperacyjna jest mniejsza niż przy innych metodach. Następnie zakłada się opatrunek elastyczny lub unieruchamia rękę w specjalnej łódeczce gipsowej bądź aparacie stabilizującym na 7–10 dni. Niemal bezpośrednio po zabiegu należy gimnastykować palce, delikatnie nimi ruszając, by zmniejszyć obrzęk i ograniczyć możliwość powikłań po operacji.

Jeżeli zastosujemy się do wszystkich zaleceń lekarza i nie za wcześnie powrócimy do pracy (przerwa np. pisaniu na komputerze powinna wynosić co najmniej półtora miesiąca), raz na zawsze zapomnimy o nocnych bólach nadgarstka. Jeśli zaczniemy go wysilać szybciej, choroba powróci, a kolejny zabieg nie da już tak dobrego rezultatu. Można się także spodziewać trwałych zmian w przewodzeniu nerwu pośrodkowego. Nadgarstek pozostanie mniej sprawny, a palce podatne na drętwienie i mrowienie

z habilitas24.pl