[zawisza piotr]

Na świecie istnieje wiele publikacji dotyczących roli stretchingu i jego wpływu na różne parametry u sportowców. Tu zostaną przytoczone niektóre z wyników badań polskich i zagranicznych autorów.

1.Hubert i Beata Makarek przeprowadzili wśród grupy młodych sportowców badania oceniające wpływ stretchingu na osiągi zawodników.

Przebadano 12 zawodników uprawiających skoki lekkoatletyczne i biegi sprinterskie w wieku 16 lat o wzroście 172+5+/-3 cm. Każdy z nich czynnie od 18 miesięcy czynnie uprawiał lekkoatletyczne konkurencje szybkościowo – siłowe w klubie sportowym AZS – AWF Biała Podlaska. W pierwszym tygodniu badań zastosowano ćwiczenia zawierające stretching bierny, tydzień później stretching aktywny. Pomiary przeprowadzono w hali sportowej, co wyeliminowało wpływ warunków pogodowych. Każde ćwiczenia rozciągające poprzedzone zostały 5 minutową rozgrzewką. Zastosowany test szybkościowy składał się z dwóch 20 metrowych biegów lotnych. Pierwszy bieg wykonano po 2 – 3 min. od zakończenia stretchingu, drugi po 15 minutach. W przerwie pomiędzy biegami zawodnicy odpoczywali biernie siedząc.

Wyniki:
Uzyskane wyniki wskazują, iż zawodnicy po rozciąganiu dynamicznym osiągnęli lepsze rezultaty niż po stretchingu biernym. Zarówno w przypadku rozciągania biernego jak i dynamicznego wyniki pierwszych serii biegów były istotnie lepsze od wyników serii drugich odpowiednio o 0,04 i 0,05 sekundy. Wyniki sugerują ograniczenie stosowania stretchingu biernego przed wysiłkami o charakterze szybkościowym. Młodym zawodnikom, którzy uprawiają sporty szybkościowo - siłowe można zalecić Stretching dynamiczny. Ponadto trzeba ustalić formy i proporcje okresów wypoczynku miedzy kolejnymi zadaniami ruchowymi. Zbyt długi bierny odpoczynek przed kolejnym biegiem czy skokiem może pogorszyć dyspozycje startową i wynik co potwierdzono w badaniach.

2. G. Papadopulos i S. Kellis badali efekt stosowania biernego i czynnego stretchingu na zwiększenie siły prostowników i zginaczy stawu kolanowego.

32 studentów wychowania fizycznego w wieku od 19 – 22 lat Uniwersytetu w Salonikach w Grecji, zostało poproszonych o wykonywanie trzech różnych protokołów w trzech kolejnych dniach: a) samej rozgrzewki b) rozgrzewki i stretchingu biernego c) rozgrzewki i stretchingu aktywnego. Każdemu uczestnikowi badano siłę prostowników i zginaczy kolanowych przy pomocy dynamometru izokinetycznego, w pozycji 60 i 180 stopni.
Wyniki:
Uzyskane wyniki pokazują, że stretching bierny pogarszał siłę zarówno zginaczy jak i prostowników kolana, natomiast stretching dynamiczny nie miał prawie w ogóle wpływu na siłę tych mięśni.

3. J.M. Roberts i K. Wilson badali wpływ stretchingu 5 i 15 sekundowego na zakres ruchomości biernej i czynnej w kończynie dolnej.

Program treningowy trwał 5 tygodni i obejmował 24 studentów wychowania fizycznego (19 mężczyzn i 5 kobiet) w wieku 20 lat. Zostali oni podzieleni na 3 grupy. 2 testowe i jedną kontrolną. Dwie grupy testowe uczestniczyły w programie obejmującym stretching aktywny. Przeprowadzany był 3 razy w tygodniu przez okres pięciu tygodni. Skurcz mięśniowy trwał odpowiednio w jednej z grup 5 sekund, a w drugiej 15 sekund. Każda z grup wykonywała stretching przez dokładny łączny czas 45 sekund, co w przypadku grupy pierwszej oznaczało 9 krotne powtórzenie każdego rozciągania, w drugiej grupie 3 razy. Grupa kontrolna nie poddawana była żadnemu stretchingowi. Używając incylinometra zbadano w każdej grupie przed rozpoczęciem eksperymentu, zakres ruchomości zgięcia lewego biodra i lewego kolana, oraz wyprost lewego kolana.
Wyniki:
Doświadczenie wykazało, że zarówno pięcio sekundowy jak i piętnasto sekundowy stretching nie miał żadnego wpływu na zwiększenie biernego zakresu ruchomości, natomiast stretching piętnasto sekundowy wyraźnie zwiększył zakres czynnej ruchomości.

4. J. Ekstrand, M. Moller, J. Gillqist badali wpływ stetchingu, rozgrzewki i masażu na ruchomość w kończynie dolnej.

Grupa badawcza składała się z 18 biegaczy na 800 metrów, a przedmiotem badań był wpływ rozgrzewki, stretchingu i masażu na zakres ruchomości zgięcie, wyprost i odwiedzenie w stawie biodrowym, oraz zgięcie stawu kolanowego i zgięcie grzbietowe stopy. Rozgrzewka i masaż wykonywane były zarówno osobno jak i w połączeniu ze sobą. Stretching natomiast wykonywany był razem z rozgrzewką.
Wyniki:
Masaż wykonywany razem z rozgrzewką, jak i osobno nie wpłynął prawie w ogóle na poprawę zakresu ruchomości stawu biodrowego i kolanowego, ale poprawił zakres zgięcia grzbietowego stopy. Efekty stretchingu były bardziej widoczne, i znacznie wpłynęły na poprawę zarówno ruchomości stawu biodrowego, kolanowego, jak i zgięcia grzbietowego stopy.

5. G M Verrall, J P Slavotinek, P G Barnes badali wpływ rozgrzewki i stretchingu na kontuzje grupy mięśni kulszowo – goleniowych u australijskich piłkarzy nożnych.

Doświadczenie obejmowało jeden klub piłki nożnej i wszystkich grających tam przez okres 4 lat piłkarzy, również tych, u których rezonans magnetyczny potwierdził uszkodzenie mięśni kulszowo – goleniowych, lub włączył ich do grupy podatnej na tego typu kontuzje w niedługim czasie. Program obejmował wykonywanie na każdym treningu poza głównymi ćwiczeniami, ćwiczeń rozciągających, oraz anaerobowych ćwiczeń interwałowych. Celem doświadczenia było również sprawdzenie jak wpłynie ono na liczbę dni opuszczonych przez piłkarzy z powodu kontuzji tej grupy mięśniowej.
Wyniki:
Przed wprowadzeniem nowych metod treningowych w sezonie stwierdzono kontuzję mięśni kulszowo – goleniowych u 11 zawodników. W następnym sezonie liczba kontuzji przypadająca na 1000 godzin zmniejszyła się z 4,7 do 1,3, a liczba opuszczonych dni przez kontuzjowanych piłkarzy zmniejszyła się z 38 do 16. Z doświadczenia jasno wynik, że wpływ stretchingu i odpowiednio dobranego treningu znacznie przyczynił się do zmniejszenia się kontuzji mięśni kulszowo – goleniowych.

6. D. Wallin, B. Ekblom, R. Graham, T. Nordenborg, przeprowadzili badania wpływu stretchingu balistycznego i odmiany CR stretchingu, na zwiększanie elastyczności mięśni.

Badania przeprowadzona na grupie 47 studentów wychowania fizycznego płci męskiej. Podzielono ich na 4 grupy po 10 osób w każdej. Trzy grupy trenowały 3 razy w tygodniu stosując metodę CR. Pozostała grupa 17 osób trenowała używając odmiany balistycznej stretchingu. Po 30 dniach (14 sesjach treningowych), grupa 17 osobowa zaczęła trenować urzynając metody CR. Po upływie 30 dni trzy pierwsze grupy, dalej trenowały przy użyciu metody CR, z tym, że pierwsza grupa trenowała raz w tygodniu, druga 3 razy, a trzecia 5 razy w tygodniu, przez kolejne 30 dni.
Wyniki:
Doświadczenie pozwoliło postawić następujące wnioski. Po pierwsze udowodniono, że metoda CR dała znacznie lepsze rezultaty, jeśli chodzi o zwiększanie elastyczności badanych grup mięśniowych. Po drugie udowodniono, że stosowanie stretchingu raz w tygodniu wystarcza już, aby zaobserwować poprawę elastyczności mięsni, a częstsze stosowania rozciągania polepsza jeszcze tę zdolność.