[massagewarsaw]

Ćwiczenia, włączając w to trening wytrzymałościowy, rozciąganie oraz ćwiczenia na bieżni mogą powodować zużycie dużej ilości siły mięśniowej, szybkości chodu i ogólnej sprawności fizycznej u pacjentów z chorobą Parkinsona – sugerują nowe badani opublikowane w „Archives of Neurology”.

Osłabiony chód jest cechą charakterystyczną pogorszenia funkcjonalnego u pacjentów z chorobą Parkinsona. Powszechne leczenie jest niewystarczająco skuteczne w utrzymaniu ruchliwości w czasie rozwoju choroby i stanu jej pogorszenia. Pojawia się zatem narastające zainteresowanie w kwestii wykonywania ćwiczeń, których celem ma być polepszenie ruchliwości oraz funkcjonalności pacjenta.

Dotychczasowe badania pokazały, że fizjoterapia może być świetnym rozwiązaniem w leczeniu pacjentów z chorobą Parkinsona. Fizjoterapia może powodować poprawę takich parametrów, jak prędkość chodu, równowaga oraz skala klinicznej klasyfikacji niezdolności pacjenta.

Lisa M. Shulman wraz z zespołem naukowców z Uniwersytetu Maryland School of Medicine w Baltimore wykonywali losowe testy kliniczne trzech rodzajów ćwiczeń fizycznych w celu porównania skuteczności stosowania treningu na bieżni, ćwiczeń wytrzymałościowych, a także rozciągania w celu poprawy sposobu chodu, sprawności fizycznej oraz siły u wszystkich ludzi z chorobą Parkinsona.

Badaniom zostało poddane 67 osób z chorobą Parkinsona z patologią chodu. Każda z nich była losowo poddana jednym z trzech planów treningowych: treningu na bieżni o wysokiej lub niskiej intensywności, rozciągania oraz ćwiczeń wytrzymałościowych (2 serie po 10 powtórzeń na każdą nogę, na trzech odmiennych maszynach). Uczestnicy wykonywali ćwiczenia trzy razy dziennie przez okres trzech miesięcy.

Wyniki pokazały, że każdy z trzech rodzajów ćwiczeń poprawił dystans 6-minutowego chodu u badanych pacjentów. Trening niskiej intensywności zwiększył dystans o 12%, trening wytrzymałościowy oraz rozciąganie o 9%, zaś ćwiczenia o wysokiej intensywności spowodowały 6% wzrost.

Obie grupy, które ukończyły trening na bieżni, wykazały również lepszą koordynację sercowo-naczyniową, podczas gdy rozciąganie oraz trening wytrzymałościowy nie przyniosły takich rezultatów. Mimo to, grupy przeprowadzające te dwa ostatnie rodzaje treningu, jako jedyne wykazały wyraźny wzrost siły mięśniowej.

Autorzy badań rekomendują, że dalsze badania będą koncentrowały się na kombinacji różnych typów ćwiczeń, wydłużanie okresu treningowego, jak również kontroli stosowanych ćwiczeń w czasie całego okresu rozwoju choroby Parkinsona.

Należy pamiętać aby każdy trening przeprowadzany podczas procesu fizjoterapii był odpowiednio dobrany do potrzeb i możliwości pacjentów. A także jeśli planowany jest długoterminowo należy pamiętać o zmienności podawanych ćwiczeń aby nie doprowadzać do znużenia i zniechęcenia pacjenta. Oraz przedstawiać należy osobie poddawanej terapii cele krótkoterminowe aby po osiągnięciu każdego kolejnego stopnia widział efekty i słuszność stosowanej terapii.