[massagewarsaw]

W zależności od uprawianej dyscypliny sportowej zawodnicy narażeni są na charakterystyczne dla poszczególnych sportów urazy, które są związane z występowaniem dużych przeciążeń w obrębie narządu ruchu. Pośrednio negatywnie odbija się to również na narządach wewnętrznych.

Biegi lekkoatletyczne – najczęściej uszkodzenia występują w obrębie kończyn dolnych, szczególnie podczas nieprawidłowo prowadzonej rozgrzewki lub wskutek zmęczenia po długotrwałym wysiłku albo w czasie biegania po twardej nawierzchni. Urazy obejmują ścięgna Achillesa, mięśnie: łydki, czworogłowe i dwugłowe uda oraz krawieckie. U sprinterów obserwuje się złamania z oderwaniem krętarza małego, kolca biodrowego przedniego dolnego, guza kulszowego i guzowatości kości piszczelowej. U uprawiających bieg z przeszkodami często dochodzi do złamania II i III kości śródstopia, a u wszystkich biegających w wyniku potknięcia (poślizgnięcia) i upadku na kończynę górną dochodzi do złamania kości przedramienia i ramiennej.

Skoki lekkoatletyczne – występują podobne uszkodzenia, jak u biegaczy, a także dochodzi do stłuczenia okostnej kości piętowej, skręcenia stawu skokowego, uszkodzenia łąkotek (skok w dal i trójskok), występowania dużej bolesności w obrębie chrząstki rzepki (skok wzwyż).

Rzuty lekkoatletyczne – dochodzi do naderwania mięśnia dwugłowego ramienia i ścięgna głowy długiej tego mięśnia, oderwania guzka większego kości ramiennej i naderwania mięśnia skośnego brzucha, spiralnego złamania kości ramiennej oraz oderwania wyrostków kolczystych kręgosłupa

Piłka nożna – najczęstszymi przyczynami uszkodzeń są upadki, zderzenia z zawodnikiem i uderzenia piłką. Do typowych urazów należą: skręcenia stawów kolanowych, naderwania więzadła pobocznego piszczelowego, zgniecenia łąkotek, naderwania mięśni (głównie przywodzicieli uda), złamania kości piszczelowej. U bramkarzy dochodzi do uszkodzeń obręczy barkowej, okolicy stawów łokciowych i palców rąk oraz złamań obojczyka i żeber.

Piłka ręczna – większość urazów dotyczy kończyn górnych, w szczególności oderwania ścięgien mięśni prostowników od paliczków dalszych IV i V palców ręki, skręcenia, zwichnięcia i złamania palców rąk (wskutek nieprawidłowego chwytania piłki), zwichnięcia stawu łokciowego, naderwania przyczepu mięśnia podłopatkowego (w wyniku złego rzutu lub blokowania przez przeciwnika).

Koszykówka – często spotykanymi uszkodzeniami są skręcenia i zwichnięcia palców rąk (wskutek zderzenia z piłką lub zawodnikiem), naderwanie ścięgna Achillesa, skręcenie stawu skokowego górnego, naciągnięcie mięśni łydki, grzbietu i brzucha (w wyniku gwałtownych ruchów).

Siatkówka – typowymi uszkodzeniami są skręcenia i zwichnięcia stawów palców rąk, głównie kciuka, skręcenia w stawie nadgarstkowym, złamania kości łódkowatej ręki i kości promieniowej przedramienia oraz zapalenia pochewek ścięgnistych mięśni prostowników przedramienia, naderwania przyczepu mięśnia podłopatkowego, naderwania przyczepu obwodowego mięśnia nadgrzebieniowego, skręcenia stawów skokowych i zerwania ścięgien Achillesa.

Hokej na lodzie – większość uszkodzeń powstaje w wyniku upadku, uderzenia kijem lub krążkiem, zderzenia z zawodnikiem czy bandą, co prowadzi do urazów w obrębie głowy (rany łuków brwiowych, złamania kości nosa, szczęki i żuchwy), klatki piersiowej (złamania żeber, obojczyka) i obręczy barkowej.

Hokej na trawie – uszkodzenia są podobne do występujących w hokeju na lodzie. Notuje się też złamania główki drugiej kości śródręcza i złamania kości piszczelowej. Częstymi urazami są skręcenia w stawach skokowych i kolanowych oraz stłuczenia obręczy barkowej.

Rugby – na rodzaj kontuzji decydujący wpływ ma formacja, w której występuje zawodnik. Zawodnicy tzw. pierwszej linii, czyli młynarz oraz lewy i prawy filar, ze względu na bezpośredni kontakt z przeciwnikiem, doznają najczęściej obrażeń głowy oraz obręczy barkowej i kończyn górnych. Zawodnicy drugiej linii (prawy i lewy wspieracz) oprócz urazów obręczy barkowej narażeni są na uszkodzenia kręgosłupa, ze względu na charakterystyczną pochyloną pozycję. Zawodnicy trzeciej linii (wiązacze i łącznik młyna) oraz ataku przeważnie ulegają urazom kończyn dolnych, obręczy barkowej i kończyn górnych. Najczęstsze kontuzje to zwichnięcia barku, naciągnięcia i naderwania więzadeł i ścięgien kończyn dolnych oraz liczne stłuczenia.

Judo – częstymi uszkodzeniami są skręcenia palców rąk i stóp, stłuczenia i skręcenia stawu łokciowego, złamania kości łódkowatej ręki i zwichnięcie stawu barkowego. Przy rzutach na matę dochodzi do urazu łąkotek i odcinka lędźwiowego kręgosłupa oraz złamania żeber.

Zapasy – do typowych uszkodzeń należą zwichnięcia stawu barkowego i palców rąk, podwichnięcia w stawie łokciowym, złamania wyrostków kolczystych kręgów szyjnych, żeber i obojczyka, naderwania mięśni dwugłowego uda, najszerszego grzbietu, prostego brzucha i piersiowego większego.

Boks – najczęściej obrażenia dotyczą kończyny górnej atakującej, głowy i tułowia. Typowymi urazami w obrębie kończyny są złamania kości śródręcza i palców oraz odłamki chrzęstne i kostne wśród kości nadgarstka. W obrębie głowy często uszkadzane są łuki brwiowe i jarzmowe, wargi, występuje zmiażdżenie małżowiny usznej oraz złamania kości nosa, żuchwy. Uderzenia w tułów w okolice wątroby, serca, splotu słonecznego są przyczyną nokautu.

Podnoszenie ciężarów – w związku z dużymi napięciami dynamicznymi i statycznymi mięśni dochodzi do naderwania mięśnia dwugłowego ramienia, głównie głowy długiej i jej ścięgna oraz mięśni brzucha, a także oderwania mięśni od wyrostków kolczystych kręgów szyjnych i górnych piersiowych, skręcenia stawu barkowego. Duże obciążenie stawów kolanowych przyczynia się do naderwania więzadła pobocznego piszczelowego i uszkodzenia łąkotek, natomiast przyjmowanie postawy hiperlordotycznej powoduje uszkodzenie krążków międzykręgowych kręgów lędźwiowych.

Kajakarstwo i wioślarstwo – do najczęstszych uszkodzeń należą: stłuczenia, wylewy krwawe i złamania palców rąk, pęcherze lub ropnie na stronie dłoniowej rak, zapalenia pochewek ścięgnistych mięśni zginaczy przedramienia Kolarstwo – najczęstszymi przyczynami uszkodzeń są upadki, przy których dochodzi do urazów głowy, otarć kończyn dolnych i górnych, złamań obojczyka, kości łódkowatej ręki, kości promieniowej przedramienia oraz do złamania ze zwichnięciem stawu skokowego i podwichnięcia stawu barkowo–obojczykowego.

Tenis ziemny — typowymi uszkodzeniami są skręcenia stawu skokowego, naderwania ścięgna Achillesa, naderwania więzadła pobocznego piszczelowego stawu kolanowego, uszkodzenia łąkotek, naderwania ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia, zwichnięcia w stawie barkowym i barkowo–obojczykowym.

Narciarstwo – większość uszkodzeń spowodowana jest błędami technicznymi, złą koordynacją, niezachowaniem dyscypliny podczas biegu, zjazdu czy skoku lub wadliwym sprzętem. Przy upadku z rotacją ciała dochodzi do naderwania więzadeł stawu skokowego, złamania jednej lub obu kostek, złamania kości podudzia, naderwania więzadła pobocznego piszczelowego stawu kolanowego, uszkodzenia łąkotek, spiralnego złamania uda lub zwichnięcia stawu biodrowego. Upadek do przodu powoduje naderwanie ścięgien Achillesa i mięśni łydek oraz zerwanie więzadła krzyżowego tylnego (przy wyprostowanym stawie kolanowym). Wypadki narciarskie prowadzą niekiedy do złamań kręgosłupa z uszkodzeniem rdzenia kręgowego, a w przypadku zablokowania kijka do zwichnięcia stawu barkowego.

Łyżwiarstwo – częstymi urazami są złamania kości łódkowatej ręki i kości promieniowej przedramienia (przy upadku na wyprostowaną kończynę górną), skręcenia stawu skokowego i złamania kości podudzia (wskutek skręcenia). Nieodpowiednio dobrane obuwie może być przyczyną zapalenia kaletek maziowych w obrębie kości piętowej i zapalenia ścięgna Achillesa.

Gimnastyka – większość urazów powstaje w wyniku upadku z przyrządu, nieudanego zeskoku i zderzeń z przyrządami. Przy próbie zamortyzowania upadku dochodzi do typowych złamań kości promieniowej, nadkłykciowego złamania kości ramiennej i złamania kości łódkowatej. Przy ćwiczeniach na kółkach lub na drążku, szczególnie przy niewłaściwym doborze szerokości uchwytu, obserwuje się skręcenia i zwichnięcia stawu barkowego, a nawet uszkodzenia splotu barkowego. Duże obciążenia mięśni obręczy barkowej wpływają na naciągnięcia i naderwania mięśnia naramiennego i podłopatkowego. W czasie ćwiczeń z podporem często odnotowuje się skręcenia rąk i ich palców. Uderzenia o drążek czy poręcze powodują tępe urazy mięśni brzucha, prowadząc do powstania stłuczeń i krwiaków. Podczas skoków dochodzi do naderwania ścięgna Achillesa.

Źródło: Wykonywanie masażu w urazach sportowych 322[12].Z3.03 / Katarzyna Zarębska / Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy Radom 2007„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” lek. med. Ewa Rusiecka lek. med. Konrad Szymczyk Opracowanie redakcyjne: mgr Katarzyna Zarębska Konsultacja: mgr Ewa Kawczyńska-Kiełbasa