[massagewarsaw]

Zmiany zwyrodnieniowe w stawach narażonych na obciążenie można stwierdzić mniej więcej 90% populacji w wieku powyżej 40 lat. Objawy radiologiczne pojawiają się w 3 dekadzie życia. Staw kolanowy, zaraz po kręgosłupie i biodrze jest jednym z najczęstszych miejsc występowania choroby zwyrodnieniowej

Choroba zwyrodnieniowa stawów występuje częściej u kobiet niż u mężczyzn (około 75%). Dotyczy głównie kobiet starszych i otyłych (po 40 roku życia). Zwykle stwierdza się u nich koślawość kolan, płaskostopie i koślawość palucha i żylaki, czasem z owrzodzeniem w podudziach.

Kolano jako następny po biodrze staw dźwigający, musi podołać znacznym obciążeniom fizycznym, zwłaszcza w ruchu (masa ciała, dźwigane przez człowieka ciężary, wstrząsy podczas chodzenia, biegu, skoków, chodzenia po schodach), a nadto jest narażone na różnego rodzaju urazy wymienione niżej:

Skręcenia podczas których mogą ulegać naderwaniu lub rozerwaniu więzadła i torebka stawowa. Uszkodzenie więzadeł pobocznych powoduje niestabilność boczną kolana.

Złamania elementów kostnych stawów - złamanie kłykci kości udowej lub piszczelowej jest szczególnie niebezpieczne, ponieważ często dochodzi do przemieszczenia jednego lub obu kłykci, co grozi niestabilnością kolana. Tego rodzaju złamania zazwyczaj leczymy operacyjnie, aby uzyskać maksymalnie dokładną rekonstrukcję odłamów.

Wśród wad ukształtowania kolan najczęstsza to koślawość i szpotawość kolan. Już samo spojrzenie na oś kończyny uświadamia asymetrię obciążeń działających na poszczególne kłykcie. Znacznej koślawości kolan towarzyszy tendencja do mniejszego lub większego przemieszczania się rzepek ku stronie bocznej(na zewnątrz).

Skutkuje to wadliwym wzajemnym rzeźbieniem się powierzchni stawowych rzepek i obwodowych nasad kości udowych, co może doprowadzić do nawykowego zwichnięcia rzepek. Zrozumiałe się staje, że nieprawidłowości te muszą prowadzić do wcześniejszego wystąpienia zmian zwyrodnieniowych.

Diagnostyka

W klasycznym schemacie postępowania diagnostycznego najistotniejszymi elementami są:
Wywiad - zawiera takie informacje jak: wiek, płeć, zawód wykonywany (u dzieci szkoła), stan cywilny, skargi główne, przebyte urazy, dolegliwości uboczne, choroby współistniejące.
Badanie fizykalne (oglądanie, badanie palpacyjne, ocena zakresu ruchomości i stabilności)
Badania dodatkowe (RTG, USG, rezononans, tomografia komputerowa)

Największym objawem u pacjentów z gonartrozą jest ból, występujący początkowo tylko w czasie obciążania stawu i ruchów, później jedynie łagodniejący w spoczynku. Ból ma zwykle charakter tępy, a choremu trudno go umiejscowić.

W zaawansowanym stadium choroby zdarza się, że ból budzi chorego ze snu, co ma związek z obniżonym napięciem mięśni i brakiem ochronnej stabilizacji mięśniowej, przeciwdziałającej w okresie czuwania ruchom prowokującym ból. Ból może występować podczas najmniejszych ruchów, a nawet spoczynku.

Leczenie jest uzależnione od staduim zaawansowania choroby i rozmiaru uszkodzenia w stawie.

Leczenie zachowawcze czyli leczenie nieoperacyjne do niego zaliczamy:

niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ)

leki wspomagające regenerację chrząstki stawowej

dostawowe podanie preparatów kwasu hialuronowego

Metody niefarmakologiczne to ćwiczenia i fizykoterapia, stosowanie ortez, kul. Ważne jest aby zadbać o odpowiednią wagę ciała, oraz skutecznie odciążyć chore stawy.

Leczenie operacyjne.

Jeśli zmiany są zaawansowane a leczenie zachowawcze nie przynosi efektu to wdrażamy leczenie operacyjne.

Rodzaj zabiegu zależy od stopnia zaawansowania zmian i deformacji. Najczęściej wykonuje się artroskopie. W ostateczności przeprowadza się zabieg chirurgiczny polegający na wymianie stawu na sztuczny, który nazywamy alloplastyką stawu kolanowego.
z rehabilitacja.cmp.med.pl