[administrator]

Medycyna Chińska jest jedną z najstarszych w dziejach historii.
Pierwsze zapiski dotyczące leczenia pojawiły się w księgach legendarnych cesarzy, zawierających wiele wiadomości praktycznych, nie tylko z zakresu medycyny. Były to więc księga Fu-Hsi, datowana na ok. 2900 r. p.n.e., Czerwonego Cesarza Shen-Nung z ok. 2800 r. p.n.e., Żółtego Cesarza Huang-Ti z ok. 2600 r.p.n.e. Ostatniemu z Nich zawdzięczamy "Kanon medycyny", które to dzieło spisano w ostatecznej wersji w III w., p.n.e.

Cesarz Fu-Hsi wprowadził igły do akupunktury, wykonane z krzemienia, dziewięć różnej wielkości. Stworzył także koncepcję równowagi energii Yin i Yang.

Czerwony cesarz Shen Nung, ojciec chińskiej medycyny i farmakoterapii, opisał 365 leków pochodzenia roślinnego.

Żołty cesarz Huang-Ti zerwał jednak z tradycją i zabronił stosowania leków, zalecając akupunturę.
Jego następcy uchylili zakaz i ziołolecznictwo wraz z akupunkturą stały się dwoma głównymi metodami leczenia dolegliwości na długie lata.

Wzmianki o lekarzach pojawiły się w XI w. p.n.e.
Za dynastii Czou (1050 - 256 p.n.e.) wprowadzono państwowe egzaminy lekarskie. Lekarze nadworni zajmowali wysoką pozycję w społeczeństwie. Wiązało się to także z odpowiedzialnością, gdyż błąd w sztuce bywał karany śmiercią.
Lekarze zamujący się leczeniem ludności prowadzili życie wędrowne, nawołując na targowiskach.
Specjalizowali się w różnych dziedzinach, np. w akupunkturze, usuwaniu zębów czy leczeniu oczu.

W okresie Wojujących Cesarstw (475 - 221 p.n.e.) grupa lekarzy spisała dzieło medyczne, księgę "Huangdi Neijing" zawierająca zagadnienia bólu oraz kanon akupuntury ze wskazaniami, przeciwskazaniami, punktami i kanałami energetycznymi.

Za panowania Zachodniej Dynastii Jin (265-420 n.e.) lekarz Wang Shuhe, zwany także Wang Xi, napisał swe dzieło "Maijing", czyli "Teoria o pulsie", składajšce się dziesięciu zwojów i 97 rozdziałów. Opisał 24 rodzaje pulsów i sposób badania tętna trzema palcami na nadgarstku.

Szkoły lekarskie powstały dopiero w 629 r.n.e. Za czasów dynastii Tang (618 - 907 n.e.) popierano akupunkturę i utworzono wydział poświęcony tej dziedzinie w Cesarskim Kolegium Medycznym.
Z tego okresu zachowało się obszerne, trzydziestotomowe dzieło lekarza Souen Sseu-mo (581 - 682 n.e.) "Tysiąc złotych recept". Dwa z tomów poświęcone były akupunturze.

Ważnym dziełem porządkującym wiedzę o akupunturze była trzytomowa księga napisana w 926 r.n.e. przez uczonego Wang-Wei-yi opisująca 657 punktów akupunkturowych.
Z jego inicjatywy także powstały odlane z brązu fantomy w 1027 r.n.e. naturalnej wielkości ludzi, z kanałami i punktami na powierzchni.

Źródło: jaspis.lh.pl